ر اين مقاله سعی خواهم کرد که به انواع شهرك نشيني و اثار مخرب ان در الاحواز
اشغالي در سايه دو نظام
اشغالگر پهلوي واخوندي وأهداف
اين سياست نژاد پرستانه كه سعي دارد تا وجود مردم عرب در اين خطه را به
اقليتي مهاجر نشان دهند، بپردازم.
الاحواز
الاحواز در جنوب و جنوب غربي
ايران در مجاورت خليج عربي از طريق جنوب, با عراق و شط العرب از طريق غرب و
با سرزمين بلوشستان از طريق شرق, و مناطق لر و استان فارس از طريق شمال
همجوار است. سرزمين الاحواز بعد از اشغال نظامي در سال 1925 با سياست هاي
تغییر بافت جمعیتی روبرو شد و در سال 1935 به استان هاي مختلف از جمله
استان هاي خوزستان, بوشهر, مناطق غربي هرمزگان (از جمبرون:بندرعباس تا حدود
فعلي استان بوشهر) تقسم شد, مناطقي هم به استان فارس, منطقه گچساران به
استان جديد التاسيس كهگلويه و بوير احمد و مناطق دهليه (دهلران) و موسيان
به استان ايلام داده شد.